بهینه سازی میزان هدر رفت حلال واحدهای روغن‌کشی

توضیحات چالش

دانه سویا به‌طور متوسط دارای 18 درصد روغن خام و 35 درصد پروتئین می باشد و مهم ترین ماده اولیه صنایع روغنکشی و تولید فرآورده های پروتئینی و خوراک دام در کشور به حساب می آید. دانه سویا از طریق قطار و کامیون وارد شرکت شده و پس از بوجاری و کاهش رطوبت دانه ورودی وارد سیلوها می شود و سپس توسط خطوط انتقال به بخش مقدماتی واحد اکستراکسیون (استخراج) منتقل شده و طی 2 مرحله بوجاری کلیه ناخالصی‌های آن شامل غلاف دانه، پوسته و شن جدا می شود. دانه تمیز شده پس از بوجاری مجدد در ماشین‌های خردکن یا کراکر به 4 تا 8 بخش شکسته می‌شود و بعد از تنظیم رطوبت دانه و پخت مقدماتی در دستگاه کوکر وارد ماشین آلات فلیکر شده و به منظور افزایش سطح تماس و تسریع در استحصال روغن بصورت ورقه های نازک وارد اکستراکتور می گردد و به وسیله حلال فرآیند جداسازی روغن انجام می گردد. باقیمانده دانه پس از استحصال روغن 2 مسیر را طی می کند. تولید پروتئین جهت مصارف انسانی و تولید کنجاله جهت خوراک دام که در مسیر تولید پروتئین جهت مصارف انسانی دانه خروجی از اکستراکتور وارد سیستم فلش دیسالون تایزر می گردد و با اعمال فرآیند حرارتی بالا در مدت زمان بسیار کوتاه عملیات حلال زدایی بطور کامل انجام می گردد و بلغور سویا تولید می شود. در حالیکه در خروجی کنجاله جهت مصارف دامی عملیات حلال زدایی با اعمال فرآیند حرارتی ملایم و در مدت زمان بسیار طولانی انجام می شود. تفاوت این 2 فرآیند باعث می گردد ویژگی‌های تغذیه‌ای و کیفی بلغور به خصوص قابلیت حلالیت پروتئین آن در تولید محصولات بعدی در مقایسه با کنجاله افزایش یابد و این در حالی است که ویژگی‌های بهداشتی بلغور به هیچ عنوان با کنجاله قابل مقایسه نمی باشد به عبارتی بلغور در حد استریل تولید می گردد.

واحد های روغنکشی مستقر در این شرکت با قدمت 40 ساله نیاز به بررسی مجدد در بخش های مختلف اکستراکشن با حلال دارد. در حال حاضر به‌ ازای یک تن دانه روغنی ورودی به این فرآیند حدود 6 لیتر حلال هگزان ( AW406 ) از واحد های روغنکشی هدر می‌رود که با توجه به شرایط استاندارد جهانی این میزان می بایست حداکثر 2 لیتر باشد که نیاز به Re-Enginnering کل واحد از بخش های مختلف تبخیرکنندگان ، کندانسورها و سیستم های جذب دارد.